Biz Ölürüz, Her Şey Gibi

25.09.21

Bugün hissettiklerimiz maziden bir dost bize. Bazen senden biraz da benden ama bütün bu dışarda olup bitenler içerde sürüp gidenlerin bir tezahürü. Üflediğin halde sönmeyen yadigâr bir mum. Üstelik zamanında ya sönerse diye korktun, alevine sığınarak kaç gün harcadın. Sönmesin diye yapmadıkların bir rüzgâr estirdi her seferinde. Kuvvetli bir nefes oldu sana inat bir hevesle. Söndü. Sense söndüğünü hiç unutmadın. Meksikalı şair Rosario Castellanos, şöyle yazmış bir şiirinde:

dadme la muerte que me falta- bana ihtiyaç duyduğum ölümü ver

Emin olduğumuz tek şey varsa o da her şeyin ucunda ölüm olduğu. Yaşamın diğer yüzü ölüm, kutlamaların matem, başlangıçlarınsa son. Ama sen korkma bırak sönecekse sönsün o mum, tekrar yanacaksa da yansın. Varlık bilincimizin yokluk korkumuz kadar olması ne acı. Ama insanız doğamız bu. Peki ya korkunun olduğu yerde güven, huzur, akışa inanç olur mu? Kıymet bilmeyi kaybetmek mi sanıyoruz?

Oysa yokken yaşattıklarımız, her hücremiz kaçmak isterken kaldıklarımız değil miydi gerçek sevgiyi tatmak. Kalıcı bir sevgi her türlü sona rağmen, ne kadar korkutucu gelse de bunu yaşamaya cesaret etmekti. Paramparça bir gülüşle onu güzel hatırlamaktı. Var olduğun bu anda neleri yaşamaya izin veriyorsun kendine peki? Şu ruhsuz dünyaya, her şeyin senin bilinç gücünden bir şeyler katmak demek olduğunu anla artık. İyisiyle kötüsüyle, mükemmel olanın o an sunabildiğin her neyse o olduğunu anla.

Romantik dönemde tüm besteler “olmayan bir şeye özlem” üzerine yapılmıştır. Bu kadar duygu yüklü olmalarını sağlayan da budur. Hiçbir şey yoktur her şey onları algıladığımız haliyle var olur. Bir senfoni yarım kaldıysa besteci yeterince özgür hissedememiş demektir. Özgürlük, yaşamak ve sonunu görmeye cesaret etmektir çünkü. Bazen rüya görürken ağlarız ama buna neyin neden olduğunu bilemeyiz bu bir tür özlem düşüdür. Yaşamaya, özgürlüğe, korkmamaya duyulan türde bir özlem.

~

Bir ihtimaldi yaşamak

Milyarda bir var oluş

Bazen beklemekti

Olur olmadık zamanda özlemek

Zifiri karanlığa bakıp renklere tanık olmaktı

Saniye, dakika fark etmeden

Sevgi dilimine uymak ama

Hangisine ait bilmemekti

Baktığın bir yerdi bazen

Dönüp dolaşıp kaybolmadığına inanmaktı

İnançların yeşermesiydi

Ne bir son ne bir başlangıç

Güçlü bir içten bağlılıktı olana bitene.

~

g.g