Bugün Pamuk Kalbini Öpüyorum

Dürüst olmak gerekirse daha önce çocukları ‘uzaktan seven’ birisiydim. Onların dünyasına bu kadar hakim olduğum da söylenemezdi. Tabiri caizse, uzaktan iki hişt pişt! yapardım, o kadar. Sonra epey gözlemleme şansım oldu. Büyük bir şans. Her çocuk size başka dünyaların kapılarını açabilir. Hepsi şahsına münhasır. Bir çocuğun büyümesine şahit olmak; hayata yeniden başlamak demek, bildiğini sandığın şeyleri onunla beraber yeniden öğrenmek. Ne kadar zor büyüdüğünün farkına varmak, verilen o emekleri bir bir anlamak.

Küçükken büyüyünce ne olacaksın diye sorulurdu hepimize. Farklı farklı isteklere sahiptik hayal gücümüzün el verdiğince. Şimdi düşünüyorum da sadece çocuk kalabilseydik yetermiş. O insanlığımızın en saygın safhasıymış meğer. ”Çocuk o bilmeden yaptı.” gerçekten öyle tüm hatalarımız farkında olmadanmış. Kalbimiz kocamandı. Hem ilgiye aç hem sımsıcak seven kalplere sahiptik. Meraklı, enerji dolu, sabırlı, pozitiftik. Düşmek engel değildi yeniden denerdik, her an yeni bir başlangıç mümkündü.

Bir çocuk küskünlüğü bu, bir çocuk beyazı

Küslüğümüz gönlümüzün alınma süresini beklemekti. Bazense kendi kendimize unuturduk ne olduğunu, kin tutmazdık. Çünkü emindik karşımızdaki kalplerden onlara sonsuz güvenirdik. Masumiyet ne değerli şeymiş. O soru tekrar sorulsaydı bana cevabım belli, “Çocuk kalmak istiyorum.”

Bazı ülkeler başına gelenlerin nedenini sorguluyor şimdilerde, o kadar çocuğa yapılan zulümleri hesaba katmadan. Kalplerinin kaldıramayacağı onca acıyı onlara yaşattıklarını unutarak. Bunun hakkında daha fazla yazmayacağım ama bir çocuk gözyaşı dökerse bu yanıtsız kalmaz. Üstelik sana bana, bunu uzaktan seyreden, elinden bir şey gelmeyen herkese ucu dokunur öyle ya da böyle.

En güzel bayram bu bayram! Tatlı çocukların bayramı kutlu olsun! Dilerim herkes o çocuk yanını korumayı başarabilir.